اشعار

سرچــشـمۀ تـمـامی انـدیـشه هـای نـاب            دانـش پـژوه مـدرسـۀ عـشـق بـوتـراب

اوصاف پاكـتان چقـدر بی نهـایت است            یك خط زمدحتان شده موضوع صد كتاب

شك كرده ایم! اهل زمین باشی ای عزیز            ای جـلـوۀ جـلال خـدا در پـس حـجـاب

امشب دوباره حضرت خورشید اهل بیت            از مـاورای فـــاصله ها بـر دلـم بـتـاب

ما را دعا كـنـید همین لحظه از بهشت            آقـا دعـایـتـان هـمه دم هـست مستـجاب

ایـن چـهـرۀ سـیـاه مـرا هـم نـگــاه كـن            شـایـد به یـاد آوریــم در صف حـسـاب

من از پـل صـراط جـزا بـا نـگـاهـتـان            مـانـند بـاد می گـذرم تـنـد و پـر شـتـاب

سـاعـی تـریـن مــدرس آداب زنــدگـی

 شـیـوا سـخـن، مـفــسـر آیـات بـنـدگی

قـله نـشین دانش و دین، ای طلایــه دار            كـاوشـگـر رمــوز سـمـاوات كـردگـار

تـیــغ كـــلام نـغــز شـمـا در مـنـاظـره            پِی كـرده است مركـب دجال روزگـار

هركس كه خواست پیش شما قد علم كند            گـشـته میـان مـعـركۀ بحـث تار و مـار

كـوه بـزرگ حـادثـه را بر زمین زدی            انگشت بر دهان شده این چرخ كج مدار

آقا شـمـا كه واسـطـۀ فــیــض عـالـمـید            حیف است مانده اید دراین شهر بی بهار

ای كاش سـمت كـشور ما هـم می آمدی            پـس لا اقـل به خـانـۀ قـلـبـم قـدم گـذار

ای خـضر مست میکـیـدۀ چـشمۀ حـیات

من تـشـنه ام شـبـیه خودت تـشـنۀ فـرات

آمــوزگـار مـبحـث جـغــرافــیـای دیـن            استـاد فـقـه و خـارج دانـش سـرای دین

دار و نـدار زنـدگی ات را تو ریـخـتـی            تا آخـرین دقـایــق عـمـرت به پای دین

از ابـتدای كـودكی ات خـونجگـر شدی             زخـم زبـان و طعـنه شنـیدی برای دین

با خـشت خـشت اشـك نـمـاز شب شما            مسـتحـكـم است تا به ابـد پـایه های دین

ای یادگـار كـرب و بلا، زیر كعـب نی            سهـمی عـظیـم داشـته ای در بقـای دین

دیـدی ســر بُــریـدۀ عـبـاس را بـه نـی            بـر شــانـۀ كـبــود نـهــادی لــوای دیـن

از نای زخم خورده تان میرسد به گوش            در مجـلـس یـزیـد، صـدای رسـای دین

با اشـك و آه، شعـله به آئـیــنه می زدی

عـمـری به یـاد كـربـبلا سیـنه می زدی

دلم پر مى ‏زند امشب براى حضرت باقر           كه گویم شرحى از وصف وثناى حضرت باقر

ندیده دیدۀ گــتى به علم و دانش و تقـوا           كسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر

ز بهر رفع حاجات و نیاز خویش گردیده           سلاطین جهان یكسر گداى حضرت باقر

زبان ازوصف اولكن، قلم از مدح او عاجز           كه جز حق كس نمى ‏داند بهاى حضرت باقر

نزاید مـادر گـیـتى ز بهر خـدمت مردم           به جود وبخشش ولطف وسخاى حضرت باقر

به ذرات جهان یكسر بود او هادى و رهبر           كه جان عالمى گردد فداى حضرت باقر

برو كسب فضیلت كن چو مردان خدا اى دل           ز بحر دانـش بى مـنتهاى حضرت باقر

اگر گـردد شـفـیع ما به نـزد خالـق یكتا           بهر دردى شفا بخشد دعاى حضرت باقر

اى بوسه گاه جن و ملک، خاک پاى تو           جــان تـمــام عــالــم خـاکـى فـداى تـو

اى اخـتــر سـپـهــر ولایت که تــا ابـد           عــالـم مـنـوّر است به نـور لـقـاى تـو

ای شهریـار کشور دانش که در جهان           نشناخت کس مقام تو را جز خداى تو

اى ریزه خـوار سفــره علمت جهـانیان           خورشید علم، کرده طلوع از سراى تو

اى بـاقـر العـلـوم که هـنـگـام مکـرمت           بـاشـد هــزار حـاتـم طـایـى گـداى تـو

پـنـجـم ولـىّ و حجّـت خـلاق عـالـمـى           لوح دل است مهر به مهر و ولاى تو

درعرصۀ وجود نهى قبل از آنکه پاى           داده ســلام احـمـد مـرســل بـراى تـو

هر کس تو را شناخت دل از دیگرى برید           بـیگـانه گـشت با هـمه کس آشنـاى تو

چـندين هـزار عـالـم و دانـشـور فـقـيه           آمد بـرون ز مكتب و دانـشـسـراى تو

آن پير سالخورده راهب تو را چو ديد           اسلام پـيـشـه كـرده و شد مـبـتلاى تو

خـوان طـعـام، آور از بـهـر ميـهـمـان           از حـجـره تـهـى يـد قـدرت نـمـاى تو

يك عمر سوخت قـلب تو از كينه هشام           آن دشـمـن سـيــاه دل بــى حـيــاى تـو

تنها نه درعزاى تو چشم بشر گريست           آن دشــمــن سـيـاه دل بــى حـيــاى تو

اى خـفته همچو گـنج، به ويـرانه بقيع            پـر مى‏ زند كـبـوتر دل، در هـواى تو

در را به روى امـت اســلام بـستـه‏ اند            آن گمرهان كه بى خبرند از  صفاى تو

يابن الحسن گشوده نگردد به روى خلق           اين در مگر به پنجـه مشكـل گشاى تو

فـولادى است پـيـر غـلام شـكسـته دل           چشم اميد بسته، به لطف و عطـاى تو

ای حـــیــات مــجــدد دنــیـــا            دومــیـن یــا مــحـمــد دنــیـا

یــا من ارجــوی آستـان لــبـم            پـنجـمـین رکعت نمـاز شـبـم

ای نسیم پُر از بـهـار حـسیـن            حـسـنـی زادۀ تــبـار حـسیـن

ای نماز پر از قنـوت حـسـن            حـاصل چـلهٔ سـکـوت حـسن

تو  تـولای دفــتـرم  هـسـتـی            قــســم نـون و الـقـلم هـستـی

چه کسی گفته بی مـزاری تو            یـا چـراغ حــرم نـداری تـو

قبـر تو بارگـاه تـوحـیـد است            شمع بالاسر تو خورشید است

چه کسی گفته سایبانت نیست            صحن درصحن آسمانت نیست

عـرش که آسمان نمی خـواهد            نـور که سـایبـان نمی خـواهد

تو خـودت سـایــبـان دنـیـایی            بـهــتـریـن آسـمـان دنــیـایـی

مردی از  خانـوادهٔ خـورشید            امــتـداد غــم  امـام شـهــیـــد

مـرد سـجـاده، مرد نـافـله هـا            مـرد شـب زنـده دار قـافـله ها

مـردی از جنس آیـۀ تطهـیـر            خـستـگی های بردن زنجـیـر

هـمسفـر با ستـارهٔ غـم هاست            « کـربلا زاده» محـرّم هـاست

هـم نــژاد امــام بـی کــفـنـان            دومـیـن مـرد کـاروان زنـان

راه طـی کـــردهٔ بــیـابـان هـا            قـدم زخــمـی مــغــیــلان هـا

یــاد خـــون طـپــنـدهٔ گــودال            خــنــده هـای زنــنـدهٔ گـودال

طفـل رفـته، خـمیده برگـشتـه            باغ گـل رفته چـیده بـرگشته

آشـنـای صدای سلـسله هاست            سـوزش ناگهـان آبـله هـاست

او که آئــیـنــهٔ مــحــرم بــود            گریه هایش به رنگ ماتم بود

از سـتـاره گـرفـتـه تا شـبـنـم            از بـنـفــشه گرفـتـه تا مـریـم

همه مـحـو صدای او هـستـند            پـای مـرثـیـه های او هـستـند